Ferrari 312T 1975 - "Rush" (Wyścig)

Ferrari 312T powstało jesienią 1974 roku jako następca modelu 312B3. Główną modyfikacją w stosunku do poprzednika była nowa tylna oś oraz 5-biegowa skrzynia biegów zamontowana poprzecznie (ang. transverse - stąd symbol T w nazwie modelu)[1]. Taki sposób umieszczenia skrzyni biegów poprawił charakterystykę prowadzenia, która była słabą stroną 312B3. Bolid był zasilany przez niezawodny, 12-cylindrowy silnik widlasty o mocy około 495 KM przy 12200 obrotów na minutę[2]. Celem obniżenia środka ciężkości kąt rozwarcia cylindrów wynosił 180°.W sezonie 1976 312T wziął udział w trzech pierwszych Grand Prix, z których wszystkie ukończył na pierwszym miejscu (w dwóch pierwszych zwyciężył Niki Lauda, natomiast trzecie wygrał Clay Regazzoni). Do tego momentu zbudowanych zostało pięć egzemplarzy tego modelu o numerach nadwozia 018, 021, 022, 023 oraz 024[4]. W kolejnym wyścigu bolid został zastąpiony przez model 312T2. Główne modyfikacje były związane ze zmianami w regulaminie, który zakazywał montowania wysokich wlotów powietrza do silnika za głową kierowcy. Aby nowy samochód spełniał wymogi, wloty zostały umiejscowione po bokach kokpitu kierowcy. Ponadto, zmienione zostały wymiary podwozia - rozstaw osi zwiększono o 42 mm, natomiast rozstaw kół zmniejszył się o 105 mm w przypadku przedniej osi oraz o 100 mm na osi tylnej[5]. Niki Lauda w bolidzie 312T2 odniósł trzy zwycięstwa i z bezpieczną przewagą prowadził w klasyfikacji generalnej mistrzostw, kiedy podczas Grand Prix Niemiec na torze Nürburgring omal nie stracił życia w poważnym wypadku[6] spowodowanym awarią tylnego zawieszenia. Po sześciu tygodniach i opuszczeniu dwóch eliminacji powrócił do ścigania. Tytuł mistrza świata Lauda przegrał z Jamesem Huntem różnicą zaledwie jednego punktu, jednak wysoka konkurencyjność 312T2 pomogła zespołowi zdobyć kolejny tytuł mistrzowski wśród konstruktorów.

#Rush #Wyścig #F1 #NikiLauda #JamesHunt